Gisteren mochten we met de Catalaan in Mortsel een feestje verzorgen voor een viertal koks, een bakker, een sommelier en uiteraard al hun partners.
Ik kreeg deze opdracht van gastheer Pieter via e-mail een drietal weken geleden.
Alhoewel ik ondertussen nog feestjes en presentaties mocht doen, hield deze avond en het belang er van me toch de hele tijd bezig.
Zeker omdat er tussen die koks een paar Catalunya freaks bij waren die een paar keer per jaar naar Barcelona reizen om er in de plaatselijke restaurants bij te leren. Komt er nog bij dat één van hen in het
Hof van Cléve werkt.
Niet verwonderlijk dat ik iets geconcentreerder aan deze avond begon dan anders.
Een extra uurtje studie gisteren namiddag ter voorbereiding vond ik dus geen overdreven luxe. Kwestie van niet te hard door de mand te vallen.
Feestje begon om half zeven. De sommelier kende de cava’s die ik schonk (er was er zelf één bij die hij zelf regelmatig schenkt) en de chef-kok (die van het Hof Van Cleve)van de avond wist dat ik Anis del Mono met de gambas combineerde. Er werd dus duchtig geknikt, beaamd en geconfirmeerd.
Gelukkig vonden al de gasten de tapas lekker en de cavas mochten er ook zijn .. vooral de derde (Orioll Rossell Cava Brut) die ik schonk viel in de smaak.
En de moeilijke vragen? Die bleven uit. Het genomineerde gezelschap was met andere woorden lief met me, spaarden me door me niet in verlegenheid te brengen met gesofisticeerde vragen over bijv de rijpheid van de Temperanillo of de zuurtegraad van de Muscat.
Integendeel zelfs! De paar vragen die ik mocht beantwoorden waren eigenlijk redelijk makkelijk. Binnenkoppertjes zoals we zeggen.
Wat is de hoofdstad van Catalunya? Wat zijn die beestjes daar in dat kommetje? Hoe lang bewaart deze wijn? Wat zit er in dit sausje? Het werd dus geen examen.
Jürgen, mijn kameraad die ook van de partij was, kwam me regelmatig in de keuken aanmoedigend complimenteren. Annick bleef liever in de keuken staan. Kwaliteit van de gerechten primeerde..
Om negen uur namen we afscheid. De rode en witte wijnen lagen op temperatuur te wachten, de desserts waren ook klaar, iedereen kon voort en wij mochten naar huis.
Toen Jürgen me buiten, aan de wagen, een handje kwam toesteken kwam het ....
Onder de gasten was er geen één bij die kok of sommelier was. De ene was een familielid van de gastheer, de andere werkt in ploegen bij een metaalverwerkend bedrijf en nog een andere levert bakmeel aan bakkers.
Maar van wijn, laat staan Catalunya hadden ze, tot gisteravond, geen kaas gegeten.
Er is dus duchtig onder één hoedje gespeeld geweest. De hele week hebben de protagonisten zich naar dit moment verknocht.
De hilariteit (!!!) toen ik na dit nieuws terug naar de gasten liep.
Een goeie grap is zowel voor de maker als lijder een waar genot. Het begon me pas een tweetal uurtjes nadien echt te dagen dat al die extra concentratie een maat voor niets was geweest.
Aan de medewerkers van het complot: Dikke Proficiat !!!!
Hier ga ik zelf nog lange tijd plezier aan beleven … en jullie ook neem ik aan.
